GRUSZKA

Cześć, mam na imię Gruszka i chcę opowiedzieć Tobie moją historię.

Moje życie nie jest łatwe. Urodziłam się w ogródku należącym do pewnego starszego pana. Ten miły pan przynosił jedzonko dla mnie i dla mojej mamy. Kiedy miałam kilka miesięcy pan zabrał mnie do swojego domu. Dostałam miseczkę, kuwetę i zabawki. Pan stał się dla mnie prawdziwym przyjacielem. Bawił się ze mną piłeczkami, głaskał mnie i przytulał. Pozwalał mi nawet spać w łóżku! Od czasu do czasu zabierał mnie do dziwnego miejsca, gdzie ludzie oglądali mnie i badali. Był to gabinet weterynarza. Pan mówił, że zostałam zaszczepiona i wysterylizowana. Bałam się i nie rozumiałam tego, ale otuchy dodawało mi głaskanie mojego opiekuna. Po powrocie do domku wszystko wracało do normy. Bardzo lubiłam wychodzić na ogródek, wygrzewać się na słońcu i przyglądać ludziom idącym ulicą.

Bardzo lubię ludzi. Zawsze byli dla mnie mili. Miałam wielu znajomych, których witałam podniesionym ogonkiem. Ludzie zatrzymywali się i głaskali mnie, a ja mruczałam zadowolona. Tak mijały lata. Mój opiekun coraz częściej narzekał na zdrowie, ale zapewniał, że wszystko będzie dobrze. Pewnego dnia pan źle się poczuł. Do naszego domu przyszli ludzie, którzy gdzieś go zabrali. Niestety nie wiem co się z nim stało, ale tego dnia mój świat się zawalił.
Długo czekałam aż mój pan wróci do domu, przytuli mnie i będziemy się razem bawić. Niestety tak się nie stało. Pan nie wracał, moja miseczka była pusta. Czułam się bardzo samotna, opuszczona i głodna. Cały czas zastanawiałam się dlaczego mój najlepszy przyjaciel odszedł. Psy sąsiadów powiedziały mi, że tak bywa z ludźmi i zwierzętami. Wszyscy kiedyś umierają…

Musiałam szukać pomocy u osób mieszkających w sąsiedztwie. Oni nakarmili mnie i pozwolili zamieszkać w szopie. Było tam brudno i ciasno, ale miałam własny kąt. Mogłam się schronić przed deszczem. Najgorzej było jesienią i zimą. Nikt nie przykrywał mnie kocykiem i często marzłam czekając na ciepłe dni. Codziennie chodziłam do domu mojego pana. Sprawdzałam, czy przypadkiem nie wrócił. W końcu nadszedł dzień, którego nigdy nie zapomnę. W naszym ogrodzie stał wielki, mechaniczny potwór, który niszczył dom mojego przyjaciela. Następnego dnia z naszego domu nic nie zostało. Został zburzony. Straciłam nadzieję na powrót pana. Psy jednak miały rację…

Z czasem zaczęłam się źle czuć. Coraz częściej bolał mnie pyszczek i nie mogłam normalnie jeść. Coś dziwnego działo się z moim grzbietem. Ból pyszczka uniemożliwił mi czyszczenie futerka. Do tego często bolał mnie brzuch. Taka sytuacja trwała bardzo długo. Wychodziłam na ulicę i odzywałam się do napotkanych ludzi. Miałam do nich zaufanie ponieważ uśmiechali się na mój widok. Niektórzy przynosili mi puszki z dobrym jedzonkiem. Wśród nich była jedna pani, która mnie głaskała i dawała mi karmę z pysznym sosem. Bardzo ją polubiłam. Codziennie czekałam na jej odwiedziny. Kiedyś przyszła z jeszcze jedną osobą. Chwyciły mnie i wsadziły do samochodu. Byłam przerażona. Jak ona mogła to zrobić? Myślałam, że jesteśmy przyjaciółkami, a ona mnie porwała i zabrała do miejsca, które znałam z dzieciństwa – do gabinetu weterynarza. Lekarz robił mi okropne rzeczy. Dał zastrzyk i ogolił futro na grzbiecie! Nie wiedziałam co się ze mną stanie. Ta pani wywiozła mnie daleko od domu.

Trafiłam do miejsca, które nazywa się kociarnią. Są tam inne koty i dużo przyjaznych osób. Pani wytłumaczyła mi, że chce dla mnie jak najlepiej. Dowiedziałam się, że jestem chora i nie podołam bezdomności. Życie na ulicy pozostawiło ślady. Słyszałam rozmowy moich opiekunek w kociarni. Mówiły, że mam problemy z trzustką, ropnie w pyszczku i przełyku. Co kilka dni muszę jeździć do weterynarza. Bardzo się boję tych wizyt, ale czuję się po nich lepiej. Ostatnio wyrwano mi wszystkie zęby. Ciocie dają mi leki i miękkie jedzonko. Są dla mnie bardzo dobre. Pierwszy raz od dawna nie czuję bólu pyszczka. Niestety ze względu na stan zdrowia muszę przebywać w klatce. Jest to dla mnie przykre. Smutno mi, bo chciałabym zamieszkać z kochającym człowiekiem.

Potrzebuję opieki i domu. Chociażby tymczasowego. Ludzie kolejny raz mi pomogli. Nie tracę nadziei, że znajdzie się ktoś kto podaruje mi dom. Może to będziesz Ty?

Gruszka