GALLUS

Cześć, jestem Gallus.

Fajne imię, nie? Też mi się podoba. Takie niecodziennie spotykane. Wyjątkowe, jak ja. I nie, wcale się nie chwalę. Przecież każdy jest wyjątkowy na swój sposób, prawda?

Moje kocie życie nie było super trudne. Na początku mama się mną zajmowała. Zawsze, gdy wtuliłem się w jej grube futerko, było tak ciepło i miło. Ale później, gdy mamy brakło, już nie było tak przyjemnie. Mimo to jakoś sobie radziłem. Niektóre Człowieki też pomagały. To dali trochę jedzenia, to czystej wody. I jakoś się kręciło.

Aż przyszło Zimno. Zrobiło się biało, mokro i nieprzyjemnie. Przemoczone i zmarznięte futerko to zdecydowanie nie jest fajna zabawa. I jakoś tak wtedy coraz trudniej było znaleźć jedzonko. A niestety nikt nie chciał mnie przygarnąć w suche i ciepłe miejsce.

Na szczęście jakaś Człowieka postanowiła pomóc. Dała trochę rzeczy, które przez chwilę oddzielały moje futerko od białego zimna. Ale niestety jak przemokły, to zrobiło się jeszcze mniej przyjemnie. W takich warunkach to nawet jedzonko ciężko się gryzło. Ale jakoś dawałem radę. Jak człowiek miział po łebku, to robiło się tak fajnie, przyjemnie.

Tak to jakoś było, aż pewnego zimnego dnia zabrali mnie stamtąd. Wsadzili do klatki, co było trochę niemiłe. Ale okazało się, że dzięki temu zrobiło się sucho i ciepło. Jedzonko było miękkie, woda zawsze czysta, a rzeczy, na których leżałem, ciepłe i suche. Widziałem inne koty, które wyglądały na całkiem zadowolone z sytuacji. Ludzkie ręce, które nagle pojawiały się w klatce, trochę mnie stresowały. Wcześniej mogłem chodzić gdzie i kiedy chciałem. Pomyślałem jednak, że to może chwilowe. I chociaż nie lubiłem, jak Człowieki ingerowały w moją przestrzeń, to jednak mizianie nie było złe.

Na szczęście w końcu pozwolili mi wyjść z klatki. Teraz siedzę sobie z innymi wąsaczami, a Człowieki co jakiś czas się pojawiają. Dają jeść, wodę. Czasem nawet zabawiają. Cieszę się, że jest ciepło i sucho. Chociaż zrobiło się trochę tłoczno – inne koty też znalazły tu schronienie. I ciągle ich przybywa!

Chciałbym mieć swojego Człowieka. Takiego, który będzie głaskał, da jeść. I nie pozwoli, żeby białe zimno znowu dręczyło moje łapki i futerko. Możemy się pomiziać, albo po prostu pospać w promieniach słońca. Czy nie brzmi to super?