PINO

Malutkiego Pino poznaliśmy w miejskim schronisku w Kołobrzegu i – jak to często bywa – nie mogliśmy już o nim zapomnieć. Wiedzieliśmy, że teoretycznie jest psem bez większych szans na adopcję – pospolity z wyglądu, już nie najmłodszy, do tego niewidomy… Powiedzmy sobie szczerze, po takie psy nie ustawiają się kolejki chętnych. Jednak patrząc na Pino wiedzieliśmy, że nie jest kimś szablonowym ani kimś, kto dałby się jakkolwiek zaszufladkować. Jasne było od razu, że jego problemem nie jest to, że to on czegoś nie widzi, ale to, że to jego nikt do tej pory nie zauważył. Pino świetnie radził sobie na spacerach, nawet w nowych miejscach, był zawsze bezproblemowy w stosunku do innych zwierząt, niezależnie od tego, czy miał do czynienia z psem, czy kotem. Zachowywał się za każdym razem nienagannie, a spędzanie z nim czasu było wyjątkowo przyjemne i pouczające. Pino zasługiwał na dom, jak każdy inny pies i z wielką radością przyjęliśmy wiadomość, że znaleźli się ludzie gotowi go adoptować. Takie momenty są dla nas szczególnie ważne, dają siłę i motywację do dalszych starań, rzadko bowiem zdarza się, aby ktoś chciał adoptować niepełnosprawnego psa. Pino w podróży był całkowicie bezproblemowy i większość czasu po prostu przespał, a po przyjeździe na miejsce zademonstrował na czym polegają prawdziwa klasa i styl. Nad wyraz kulturalnie przywitał się ze wszystkimi domownikami, tak z psami, kotami, jak i ludźmi i w zaskakująco krótkim czasie odnalazł drogę do kuchni, a następnie na kanapę, udowadniając, że jest po prostu stworzony do życia w domu. Mocno trzymamy kciuki za naszego Pino, a Justynie i jej rodzinie bardzo dziękujemy za podarowanie mu prawdziwego domu!