Była chyba pierwszą kotką, której klatkę sprzątałam. Siedziała wciśnięta w pręty klatki, ale w reakcji na dotyk wyginała grzbiecik do góry i mruczała. Grzbiecik nie prezentował się najlepiej: Grusznik miała tam ogromny ropień, więc po jego usuwaniu był cały wygolony. Prawie nie podnosiła głowy. Jej niesamowite oczy – jedno żółte, drugie brązowe – zobaczyłam więc dopiero po kilku tygodniach.

„Każdego kotka będziesz chciała wziąć do domu” – mówiłam sobie. „Każdy cię rozczuli”. Ale z Gruszką było inaczej!

Są takie zwierzęta, które trafiają najkrótszą drogą do twojego serca. It’s a match!

Po okresie kwarantanny Gruszka trafiła do bawialni. Zazwyczaj kotki przyjmują to z ulgą: zamiast siedzieć w klatce, mogą eksplorować pokój pełen zabawek, drapaków i zakamarków. Gruszka jednak fatalnie znosiła obecność innych kotów. Zamiast w bawialni poczuć się lepiej, z każdym dniem była bardziej przerażona i wycofana… Zapadała się w sobie, a do tego okropnie bolały ją dziąsła i nadżerki w jamie ustnej. Coraz gorzej znosiła podawanie leków. Ilekroć wchodziłam do bawialni, siedziała skulona w tym samym kącie… Nastroszona sierść, spięte mięśnie, cofnięta głowa i bezdenny smutek w oczach.

Nie mogłam przestać o niej myśleć!

Gruszka jest z nami od roku. Przez ten czas przeszła usg jamy brzusznej, usg serca, zdjęcia rentgenowskie jamy ustnej, operację usuwania resztek korzeni zębowych, ponowną diagnostykę dziąseł i -wreszcie! – dzięki opiece cudownego lekarza dra Błażeja Kozka wyszła na względną prostą!

Odkąd ból jej nie dokucza, Gru dopisuje apetyt. Jak się już naje, wygląda jak bączek. Wskakuje wtedy na parapet, wystawia brzuch do słońca i trawi, drzemiąc. Jedno oko pozostawia lekko uchylone, na wypadek, gdyby Kamyk podszedł za blisko. Gruszkiewicz bezpardonowo pilnuje bowiem swoich granic. Hoduje w tym celu długie pazury, których za Chiny Ludowe nie chce dać sobie przyciąć. Gdy znowu zgłodnieje, informuje o tym energicznie drapiąc swój ukochany fotel, a jak to nie zadziała – nawołując głosem Himilsbacha! Bo Gru brzmi tak, jakby paliła paczkę dziennie, a w przeszłości imprezowała do upadłego.

Dużo śpi, ale raz dziennie, najczęściej po zrobieniu kupy, lubi poszaleć. Biega wtedy jak opętana za własnym ogonem! Jest również bezwzględną zabójczynią wszelkich sznurków, sznurowadeł i nici. Pająki, ćmy, mole i muchy nie interesują jej natomiast wcale.

Kocham ją za zabój! Nie wyobrażam sobie domu bez Gruszki.”